Stem-safari
De kleinkinderen van Mus zingen soms onbeschaamde liedjes in moderne straattaal zoals “ga je mee op ‘Voef-safari’. Ik laat het woord maar even onvertaald. In het verlengde daarvan ging Mus dus maandag op stemsafari.
Eerst naar het nieuwe verenigingsgebouw in Tinte. Op slot. Alleen op woensdag open. Laten we maar naar Oostvoorne gaan, zei ik tegen mijn kleinzoon, daar weet ik de weg. Maar hij wilde liever naar Brielle. Strompel ik aan de Vlinderhof een gebouw binnen. ”Hier wachten” stond er op de vloer geplakt, een stevige bewaker er naast. Achter een tafel links zaten drie ambtenaren met een plastic bord voor hun kop achter een spatscherm. Ik leg mijn stempas plus op tafel. Bars klinkt het “u kunt hier niet stemmen, u moet in Rockanje zijn”. Maar het zijn Tweede Kamer verkiezingen, probeerde ik nog. Een damesstem snibde “Het staat er anders duidelijk op”. “Nou ik lees het anders nergens”, klonk de stem van mijn kleinzoon.
Wij bliezen de aftocht. Laten we maar naar Oostvoorne gaan daar weet ik…. Mijn kleinzoon: “Ja, ja, we gaan naar Rockanje”. Nou weet ik in Rockanje nog net het raadhuis te vinden, maar de Merel? Dus uiteindelijk bereikten wij een non-descript bouwwerk in de Willem de Waalstraat. Daar zag ik het kerkje en de achterkant van de oude pastorie. “Hier stonden heel vroeger bejaardenwoningen, zouden ze die afgebroken hebben, terwijl dar zo’n behoefte aan is? “Waar moeten we nou stemmen?” vroeg mijn kleinzoon. “Effe vragen”. Twee dames wezen naar het onbestemde bouwwerk en verdomd daar stond een vlaggetje voor: stembureau. De sfeer binnen was al even ijzig als in Brielle, maar na afgifte van mijn stempluskaart kreeg ik dan een stembiljet. Merkwaardigerwijs was het stemhokje voor invaliden met laag tafelblad afgeplakt met een rood-wit veiligheidslint en dat op de speciale stemdag voor de kwetsbaren en andere brekebenen.
Maar goed, het tafellaken uitgevouwen, het scheurde, ik kreeg een nieuw. Leunend op mijn twee krukken zocht ik ergens bovenaan mijn kandidaat. Gelukt. Gestemd. Toen nog opvouwen. Volgens mij lukte dat niet helemaal volgens de regels. Als mijn stem maar niet wordt afgekeurd. Maar het mocht in de bus. Opgelucht togen wij huiswaarts.
Even nog dit. Heeft iemand wel een geprobeerd het nieuwe verenigingsgebouw in Tinte met rolstoel te bereiken? Eerst over een hobbelende grindvlakte, deur dicht zoals ik al meldde, daarna terug naar de weg over het bruggetje. In het midden stond een rood-wit paaltje, aan beide zijden diepe wielsporen met plassen er in. Op één wiel het holletje op en daar was de openbare weg. Puntje voor de komende gemeenteraadsverkiezingen? Toch maar een nieuw vereniginsgebouw voor Tinte in de dorpskern? Want die ouwe school uit twintiger jaren van de vorige eeuw is toch helemaal niks met ook nog die traptreden achter de voordeur. Voor iedereen toegankelijk? Hoe hebben ze het kunnen doen.