Vanmorgen belde een meneer van het Centraal Bureau voor de Statistiek om mij nader te bevragen naar aanleiding van een enquête die ik eerder had ingevuld. Of ik nog inkomsten had uit arbeid, dan wel belangen in of inkomsten uit een bedrijf o.i.d. Nee dus. “Dan kan nu uw dossier sluiten”, sprak de meneer en even voelde de Mus zich of zij ten grave werd gedragen.
Dat werd er niet beter op na lezing van de Groene Amsterdammer, al langer dan zestig jaar mijn geliefde weekblad, over het gat tussen de zelfstandig wonende bejaarde en het verpleeghuis en over het gebrek aan alternatieve behuizingen voor die groeiende groep mensen. Aukje van Roessel ging op bezoek bij een GDO (Groepswonen Door Ouderen). Als daar een plaats vrijkomt door het wegvallen van een bewoner beslissen de achterblijvers wie die plaats mag innemen. Haar werd aangereden zich nu al in te schrijven voor een dergelijke woonvorm, want men had liever zestigers dan tachtigers. Want dan konden de jonkies de meer hulpbehoevenden helpen met voortleven. Zover is het in dit land onder het neoliberalisme dus gekomen.
Laat Mus een voorbeeld geven uit eigen praktijk. Zij kreeg een oorontsteking. De balie van het medisch centrum schreef na telefonisch contact oordruppels voor. En krijg die maar eens op de juiste wijze in je oor. De bijsluiter: “Ga op uw zij liggen en druppel drie druppels in uw gehoorgang. Raak daarbij met druppelaar uw oor niet aan want anders wordt de druppelaar besmet met de bacteriën uit uw oor. Trek het oor naar achteren en tegelijkertijd naar boven om de ingang van de gehoorgang wijder te maken en blijf tien minuten op uw zij liggen. Ik geef het je te doen. U kunt dit beter met z’n tweeën doen, zegt de bijsluiter. Vraag eventueel hulp aan uw omgeving. En daar wringt natuurlijk de schoen als je omgeven bent door werkers die ‘s morgens hun huis verlaten en daar ‘s avonds weer in terugkeren. Het bleef dus tobben voor de Mus met die besmette druppelaar.
De thuishulp? Die is daar niet voor. Het gaat om een medicijn dat moet worden toegediend door een verpleegkundige en die zijn in de thuiszorg niet dik gezaaid, ook te duur allemaal natuurlijk. En dan is het handig als je in je woongroep een kwieke zestiger als Aukje van Roessel bij de hand hebt.
En zo tobt de participatiemaatschappij verder. Over de inrichting daarvan is nauwelijks nagedacht. Iedereen moet straks in het neoliberale model tenminste tot z’n 67-ste werken en daarna is er niemand meer te vinden die gratis en voor niks je broek op komt halen als dat nodig is.
Contact:
Zoek berichten
Archief
- november 2022
- oktober 2022
- september 2022
- mei 2022
- januari 2022
- december 2021
- oktober 2021
- september 2021
- augustus 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- november 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- oktober 2018
- april 2018
- maart 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- juni 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- augustus 2010