Druppelen

Vanmorgen belde een meneer van het Centraal Bureau voor de Statistiek om mij nader te bevragen naar aanleiding van een enquête die ik eerder had ingevuld. Of ik nog inkomsten had uit arbeid, dan wel belangen in of inkomsten uit een bedrijf o.i.d. Nee dus. “Dan kan nu uw dossier sluiten”, sprak de meneer en even voelde de Mus zich of zij ten grave werd gedragen.
Dat werd er niet beter op na lezing van de Groene Amsterdammer, al langer dan zestig jaar mijn geliefde weekblad, over het gat tussen de zelfstandig wonende bejaarde en het verpleeghuis en over het gebrek aan alternatieve behuizingen voor die groeiende groep mensen. Aukje van Roessel ging op bezoek bij een GDO (Groepswonen Door Ouderen). Als daar een plaats vrijkomt door het wegvallen van een bewoner beslissen de achterblijvers wie die plaats mag innemen. Haar werd aangereden zich nu al in te schrijven voor een dergelijke woonvorm, want men had liever zestigers dan tachtigers. Want dan konden de jonkies de meer hulpbehoevenden helpen met voortleven. Zover is het in dit land onder het neoliberalisme dus gekomen.
Laat Mus een voorbeeld geven uit eigen praktijk. Zij kreeg een oorontsteking. De balie van het medisch centrum schreef na telefonisch contact oordruppels voor. En krijg die maar eens op de juiste wijze in je oor. De bijsluiter: “Ga op uw zij liggen en druppel drie druppels in uw gehoorgang. Raak daarbij met druppelaar uw oor niet aan want anders wordt de druppelaar besmet met de bacteriën uit uw oor. Trek het oor naar achteren en tegelijkertijd naar boven om de ingang van de gehoorgang wijder te maken en blijf tien minuten op uw zij liggen. Ik geef het je te doen. U kunt dit beter met z’n tweeën doen, zegt de bijsluiter. Vraag eventueel hulp aan uw omgeving. En daar wringt natuurlijk de schoen als je omgeven bent door werkers die ‘s morgens hun huis verlaten en daar ‘s avonds weer in terugkeren. Het bleef dus tobben voor de Mus met die besmette druppelaar.
De thuishulp? Die is daar niet voor. Het gaat om een medicijn dat moet worden toegediend door een verpleegkundige en die zijn in de thuiszorg niet dik gezaaid, ook te duur allemaal natuurlijk. En dan is het handig als je in je woongroep een kwieke zestiger als Aukje van Roessel bij de hand hebt.
En zo tobt de participatiemaatschappij verder. Over de inrichting daarvan is nauwelijks nagedacht. Iedereen moet straks in het neoliberale model tenminste tot z’n 67-ste werken en daarna is er niemand meer te vinden die gratis en voor niks je broek op komt halen als dat nodig is.